sieczne

Encyklopedia PWN

rodzaj broni przeznaczony do walki wręcz;

zasadnicza część broni siecznej, → głownia.

[węg. csákány < tur.],

obuch,

wojsk. broń obuchowo-sieczna w kształcie siekierki, osadzona na krótkim drzewcu, służąca do rozbijania zbroi przeciwnika;

głownia, brzeszczot, klinga,

zasadnicza część broni siecznej, od rękojeści w dół;

[tur.],

broń sieczna z lekko wygiętą jednosieczną głownią i rękojeścią bez jelca

część rękojeści broni siecznej, przeznaczona do osłony ręki.

Słownik języka polskiego